De maand Januari...

Hoelang is het ondertussen geleden dat ik een nieuwe blog üploadden, met de nadruk op het laatste woord? Het is niet zolang geleden dat ik probeerde te schijven, dat ik deze app opende of de site, waar ik trouwens ook mijn bezoekersaantal heb zien groeien, 8500 dat vond ik toch wel echt even tof hoor! Maar even terug naar het onderwerp, mijn laatste blog was op oudejaarsavond, dat is ondertussen ruim een maand terug! Schandalig is een goed woord om dit te beschrijven denk ik zo, maar wat ik beter kan gaan beschrijven is wat er in deze tijd is gebeurd, maar al ga ik het wel een beetje kort houden hoor. Er staan nog heel veel andere dingen op mijn to do-lijstje.....

Januari wordt beschreven als de wondermaand van een Exchange student; Decemeber is over, de maand waar iedereen toch wel een dipje heeft omdat je niet thuis bent met de feestdagen, en januari begint; de eerste maand van het nieuwe jaar, waar je probeert je voornemens te voltooien, waarin het langzamer wat meer ligt wordt, en waarin we een nieuw semester in gaan, ofwel compleet nieuwe klassen en dus ook leerlingen en leraren, en dit keer ken je er mensen in, wat je toch wel even een boost geeft, en het beste van de maand januari is; jij bent niet meer de 'nieuwe', mensen kennen je, je hebt je lunchtafel, je weet de weg, en je hebt je routine en vrienden. Je bent nu thuis in het Amerikaanse leven.

Dit beschrijft de maand goed globaal, maar als ik januari zou moet omschrijven zou het toch anders zijn. Ja, het was een wondermaand, een winter wondermaand met 4 dagen extra vrij omdat het TE koud was om naar school te gaan, wind tot -55, maar ik denk dat ik kan zeggen dat dit misschien wel mijn beste maand tot nu toe was. Januari was vooral nieuw en verrassend. 'Maar natuurlijk was het nieuw, je hebt nieuwe klassen.', dat klopt, dat was ook nieuw. Maar mijn januari was toch wat anders nieuw. Misschien hebben sommige het meegekregen, andere misschien niet. Ik ben verhuisd, niet in de zin van met mijn gezin, maar ik ben verhuisd naar een ander gezin. 'En waarom dat dan, dat is toch niet de bedoeling?'

Het begon allemaal toen een blond, klein meisje, had besloten een jaar in Amerika te gaan leven. Vol spanning en enthousiasme vloog ze na een weekje New York verkent te hebben , met 50 andere studenten, die allemaal in het zelfde schuitje zaten, op 22 augustus naar Rochester, Minnesota, om daar 10 maandjes in te gaan leven, daar nog in gedachten met 2 broers, 3 honden en een kat. De eerste 2 maanden waren fantastisch, dat maakt niet uit waar je zit, alles is nieuw, dus elke dag kom je thuis hartstikke moe, van onder andere al het vertalen, maar ook vol nieuwe ervaringen, nieuwe vrienden en nieuwe herinneringen. En dan? Na 2 maanden ben je niet meer zo 'nieuw' en interssant als je leek, alles begint te wennen, en dingen wat je eerst niet zo opviel of waar je je niet zoveel van aantrok gaan nu wennen, en thuis wordt toch ook wel een beetje meer gemist. Maar in dit geval zijn de maten daarvan verschillend, bij mij ging het van een schattig rupsje, naar een uitgebloeide, kleurrijke vlinder zo groot als een orka. Ik wil er niet te veel over kwijt, vragen mag je altijd privé stellen als je wil, of als ik terug ben, maar ik ga niet te veel in details treden, waar je 't nu mee moet doen; het paste niet goed bij elkaar. Er zijn aan hun kant alswel aan mijn kant fouten gemaakt, maar we zijn ook maar mensen. Het kan gebeuren, belangrijker is ik ben helemaal op mijn plaats nu. En daarbij, heb ik er ontzettend veel van geleerd, en al zeg ik het zelf, ben ik er een stuk stekker uitgekomen. Waarom het misschien een verrassing voor je is? Het is nooit mijn bedoeling geweest er te veel te koop mee te lopen, sommige weten dat er wat bobbels in de weg zaten, andere niet, dat is verder niks persoonlijks, de tijd komt is te kort om er te veel bij stil te staan en om iedereen persoonlijk op de hoogte te stellen van alles, daar was tenslotte de blog voor.
Ik weet dat ik een tijdje niet heb geblogd, sommige zullen een tijdje totaal niks van me gehoord hebben of moesten het zelf beginnen. Jongens, dat is echt niks persoonlijk, daar bedoel ik niks mee, en je bent ook niet de enige, zelfs mijn mama bericht ik nog maar 3/100 van de tijd. Maar vergeet niet, geen bericht is goed bericht, en dat is het zeker.
Dus, woensdag 8 januari kreeg ik op school een mail dat ze zouden zoeken naar een ander gezin, en nog voordat ik thuis kwam hing mijn Coordinator al aan de telefoon, want ze hadden een nieuw gezin, die me zo snel mogelijk wouden; zondag! Oftewel, in 4 dagen moest ik al mijn spullen pakken, gedag zeggen en weg zijn, en dat met een zaterdag verloren aan een danscompetitie, en nog gewoon school.... Zoals te verwachten; zaterdagavond na de danscompetitie begon ik, eerst 3x op en neer lopen naar de supermarkt om dozen te halen, om vervolgens, geordend (ja Lone en geordend is mogelijk) in te pakken, en om een uurtje of 3 lagen we eindelijk in bed.

Terwijl met een volle auto vertrok met mijn Coordinator naar 'out of the country', niet letterlijk, maar op naar een platteland, waren mijn hersenen druk aan t werk; 'Waar ga ik heen?' 'Hoe moet ik gedag zeggen?' 'Wat moet ik doen?' 'Was dit de juiste beslissing?' Ik had geen idee wat ik moest verwachten, op een paar foto's na van de achtertuin en de familie en hun namen, wist ik niks meer, zeker niet toen we op de weg erheen verdwaalde..

Ik leef hier nu bijna een maand, en het is serieus een van de beste maanden geweest, ik denk eigenlijk wel de beste. Ze waren ontzettend druk, maar ontzettend gaaf en vol met nieuwe ervaringen! Om te beginnen heb ik mijn eerste skiles gehad in Amerika op echte sneeuw, niet alleen mijn eerste skiles in Amerika maar meteen mijn eerste skiles ooit, en om er een schepje bovenop te doen; 2 weken later gingen ik op mijn eerste wintersport.
Vrijdag om 11 uur werd ik opgepikt van school, om 5.5 uur in de auto te zitten op naar het noorden van Minnesota; Lutsen. In de auto heerlijk wat slaap ingehaald, want we hadden de dag daarvoor danscompetitie tot 11 uur, en dan nog huiswerk maken geeft niet veel tijd om te slapen. De rit vanaf duluth was prachtig, en het lange weekend was nog prachtiger. Met 19 mensen heb ik een ontzettend gave ervaring gehad! De eerste avond uiteten, en de andere dagen maakte elke gezin omstebeurt wat, lunch of avondeten, wat we dan gezamenlijke aten om vervolgens op te splitsen over de 2 huizen, een voor de kinderen (gevarieerd van leeftijd 13 tot 18) en de andere was voor alle ouders. Overdag waren we te vinden op de skipistes of in de jacuzzi, heerlijk heerlijk heerlijk dus. Enne mijn skikunsten zijn ook enorm vooruit gegaan, ik weet wat ik volgende winter ga doen! En nog belangrijker, ik heb ontdekt hoe ik de kou en de sneeuw kan overleven en zelfs van kan genieten!

Wat ik al eerder zei, de klassen zijn ondertussen ook weer veranderd, wat betekent dat er ook een examenweek inzat. 3 maal raden wat ik voor mijn Engels examen had? 100% ofwel A+, en dat als buitenlander! Verder had ik weer goed genoegen cijfers om een 2 sterren kind te worden, dus afgelopen vrijdag had ik weer ijs en ik mag lekker eerder weg. Ik moet zeggen dat dat verdomd lekker is, lekker rustig in de gangen, als eerst bij de lunch, en nog beter; eerder weg bij math, want dat heb ik onder andere dit semester. Verder heb ik sociologie, wat ontzettend interssant is, clay and beyond waar we een beetje kleien en niks doen en als laatste Creative communication een Engels klas, maar dan leuk. Zo schrijf ik iedere week een blog, over mijn jaar hier maar een andere opzet, dus mocht je je vervelen, kan je een kijkje nemen en Netals hier je inschrijven en reageren, dat zou ik hartstikke leuk vinden; www.cclonerinamerica.blogspot.com .
En ik mag niet alleen eerder weg door mijn goeie cijfers, dat gaat over 3-5 minuutjes, maar ik heb het geluk dat ik dit quarter 'hybrid' lessen heb, en ik heb er niet een, nee, ik heb er meteen 2. Wat betekent dat dan? Hybrid lessen zijn lessen dat je op dinsdag en donderdag niet naar school hoeft te komen, mag, maar hoeft niet, zolang je gewoon dat huiswerk doet. Erg lekker wat dat kost vaak een half uurtje, terwijl de les anderhalf uur duurt. Maar nog lekkerder is dat mijn eerste uur, sociology, als wel als mijn laatste uur, Creative communication, hybrid zijn. Oftewel, op dinsdagen en donderdagen begin ik pas om 9.30 en ben ik al klaar om 13.30!

Ondertussen, in de 4 dagen dat ik deze blog Nu probeer te schrijven, is het belangrijkste in mijn Amerikaanse leven ook veranderd, afgelopen kan ik beter zeggen, het dans seizoen praat ik over! Gisteren hebben we de 3 uur training elke dag, de vroege ochtenden, alle competities iedere zaterdag, en extreme moeheid en spierpijn afgesloten met de laatste competitie, en ingewisseld voor vrije tijd. Vrije tijd? Dat komt niet meer in mijn woordenboek, dat moet ik opnieuw ontdekken, vooral in Amerika. De laatste competitie was een emotionele dag, ontzettend spannend ergens en leuk, maar erg moeilijk ook. Het einde was dan ook een grote huilpartij en bij iedere knuffel werd het alleen maar erger. Om eerlijk te zijn, zijn er meer tranen gevallen dan toen ik Nederland verliet....
En dat is niks persoonlijks, maar na een maand in Amerika begon het dansteam en ik was met hun elke dag, we hebben samen gehuild en gelachen, gesteund door dik en dun en ze zijn gewoon mijn familie geworden, ik was daar meer dan thuis en ik kan me een leven zonder dans niet meer voorstellen. De komende weken wordt zo raar, en ik vrees dat de kilo's er nu echt aan gaan vliegen.. Maar dat is een ander probleem.

Ondertussen is het toch een aardig lange blog, ik heb de belangrijkste dingen verteld, dus ik ga er een einde aan breien en mijn bed in. Gisteren was erg zwaar, meer mentaal dan fysiek.
Ik zou zeggen, lees mijn nieuwe blog, email me, en wacht op een nieuwe blog, ik ga wat foto's erbij voegen zodat je een beter indruk van alles krijgt.
Enne... sorry voor het lange wachten en het weinige contact.. Ik denk nog elke dag aan jullie, beter nog jullie hangen boven mijn bed!

Dikke kus voor jullie allemaal!