Hawaii

De wekker ging om 5 uur op donderdagmorgen. Één ding is zeker, ik ben nog nooit met zoveel energie wakker geworden, laat staan om 5 uur 's ochtends. Maar eindelijk na maanden van aftellen, na jaren van verlangen, was de tijd rijp om naar een van de mooiste plekken op aarde te reizen.
Al, was 't nog niet helemaal zover...

Ik hoor jullie denken van die had vast een vroege vlucht, maar dat was dit keer niet het geval. Ik was de avond te voor veel te moe, en eigenlijk ook nog een beetje ziekjes, om mijn koffer in te pakken. Zo erg dat ik er om 9 uur op in slaap viel.. Dus ik besloot 't 's morgens te doen. Ik denk dat een koffer inpakken nog nooit zo makkelijk was geweest, aangezien ik naar de zon ging. En daarbij, leef ik in Minnesota, dus veel zomerkleren zijn er niet de bekennen in mijn kast. Al waren 't er toch wat meer dan gedacht, je weet maar nooit wanneer 't afkoelt en wat je dan draagt, dus er waren wat meer jasjes en truien in mijn koffer te bekennen dan gekend. Ik ben niet goed in kiezen, laat staan in de kleren kiezen, want ik weet niet een week, niet eens 2 dagen, van te voren wat ik wil dragen, dus zoveel mogelijk moet altijd mee. Na een half uur kon ik mijn koffer sluiten (zonder erop te zitten (!!))

Na een half dagje school, rondlopend met een glimlach op mijn gezicht die er niet af wou, zat ik rond een uur of 1 eindelijk in de auto op weg naar het vliegveld. Voor het eerst vliegen vanaf Minneapolis, dus het was nog een beetje de weg zoeken.
Maar het was donderdag, dus druk was 't niet. En daarbij, ook al zou het zo geweest zijn, niks kon mijn humeur verpesten, dus met een lekkere starbucks was de 2 uur wachten zo voorbij. Daarbij, had ik een jongens sport team in mijn vliegtuig, dus ik had het wel goed.
Na een 3.5 uur lange reis, zonder slapen, maar met muziek in mijn oren lekker liggend over de stoelen, aangezien ik geen buren had, was ik aan het genieten van het prachtige uitzicht. Het witte uitzicht, alles was wit van boven, en het waren geen wolken zoals normaal. Gewoon alle sneeuw. Maar alle sneeuw werd ingewisseld voor prachtige lichtjes toen ik landde in Boston.
Zo in mijn gedachte verzonken duurde het me een paar seconde voordat ik Sofie, een vriendin, ook een nederlandse exchange student die ik heb ontmoet in New York, herkende. 7 maanden vol gesprekken, alles, echt alles, delen, en we zagen elkaar eindelijk weer!
Uurtje rijden nadat we aankwamen in haar huis, in Hollis, New Hampshire. Vol met bijkletsen, lachen, en natuurlijk haar gezin ontmoeten, was het voordat we het wisten middernacht. En ook al was ik eigenlijk op vakantie, het was tenslotte nog steeds een schoolweek, dus we hadden gewoon school.

Op 5 uur slaap was 't bijna vanzelfsprekend dat we te laat kwamen, dat gebeurde dan ook. Ik mocht een dag met haar meelopen, haar klassen, haar school zien, haar vrienden ontmoeten, haar schoolsysteem meemaken, wat echt ontzettend interessant was, omdat ik haar er altijd overhoorden, en nu had ik er ook een beeld bij, maar ook omdat haar school, haar leven hier, zo anders is als 'ie van mij. En ik kwam precies op de goede dag, want het was spirit week, dus er was een pep fest, ontzetten gaaf om te zien dat 't zo anders is! Nadat een vriendin van haar, een uitwisselingsstudent uit België, na school kwam, we uiteten bij de Italiaan waren geweest, we goed wat snoep inhadden geslagen in de supermarkt voor onze reis, en zowel haar als mijn koffer (opnieuw) ingepakt te hebben, lagen we toch wat vroeger in bed. Want dit keer ging om 3 uur de wekker...

Na een uurtje extra slapen in de auto stonden we samen weer in Boston. 16 uur vliegen voor ons, maar nog steeds een ontzettend grote lach op ons gezicht. Aangezien we ontzettende lange lijnen hadden en het ontzettend vroeg was, deden we er alles aan om nog wat koffie te krijgen, en een fotootje natuurlijk. 't had ons bijna onze vlucht gekost..
Newark was de volgende stop, dus naar 1.5 uur stonden we alweer buiten het vliegtuig, opzoek naar eten, wat ons meer tijd kostte dan verwacht.. Alweer werden onze namen omgeroepen en hadden we de vlucht bij gemist.
6 uur van stil zitten, naar buiten kijken, lezen, muziek luisteren, eten, en kletsen, zaten we in LA. Wat viel te merken toen we de rekening van onze ontzettende goede lunch kregen.. Niet wetend dat de langste vlucht er nog aan zat te komen.. Na weer omgeroepen te worden en de laatste te zijn, wat trouwens wel lekker is omdat je niet in een rij hoeft te wachten om in te checken of om te gaan zitten, al voel je je wel een beetje schuldig tegenover alle mensen, vooral als je weer iemand voor zijn gezicht slaat met je ontzettende grote rugzak vol met snoep...
Deze 6 uur waren ontzettend lang, uit het raam was alleen maar zee te zien, en ik kan je toch ook wel verzekeren dat je na 8 uur een beetje klaar bent met stil zitten in een vliegtuig en niet kunnen bewegen. Daarbij, na 16 uur aankomen in de regen, werkt ook niet mee... Maar! Lopend uit het vliegtuig, de palmbomen en de blauw lucht zien, en de welkom tekst "Aloha in Hawaii", maakte alles weer goed. Het viel te merken dat iedereen een lange vlucht had gehad, want na een uur te wachten bij de bagagebaan vonden we het toch wel opmerkelijk dat geen exchange student zijn bagage had. Werd ook verklaard toen we hoorde dat we bij de verkeerde band stonden.
Na het avondeten, een presentatie, ingechecked te zijn in ons hotel, en de kamers (met zeezicht) toegewezen te hebben gekregen was het het einde van de dag.

Wakker wordend met het geluid van de golven, uit je kamer lopen in je hemdje en korte broekje, van het prachtige uitzicht te genieten terwijl je het niet koud hebt, was een van de beste gevoelens ooit.
Niet wetend dat er nog een veel beter gevoel stond te wachten die dag; SURFEND OVER DE ECHTE GOLVEN VAN HAWAII! De perfecte plek! En ik stond, en ik bleef staan!
De ontzettende trotse ik verdiende nu toch wel een starbucks, en dat kon ik ook wel gebruiken, om daarna weer optimaal de van de zon en het strand te genieten, en een gave catarmaran tocht te doen!
Aan het eind van de middag was er een optocht, vol met japaners, wat er was iets te vieren! Hawaii is trouwens net of je in Japan ofzo bent, bijna dan, 60/70% is Japans daar. Maar, genietend van de optocht werden we gevraag dof ze ons mochten filmen. Guess what? Ik kwam 's avonds op tv!
Dus nadat we, blijkbaar de grootste ooit, vuurwerkshow hadden bewonderd op het strand, van zo'n 20/30 minuten, zat ik voor de buis!
En verder zijn we die avondlekker uiteten geweest, en hebben we nog meer van Wakiki ontdekt, om vervolgens uitgeput in bed te belanden.

Om 7 uur stonden we alweer langs ons bed, terwijl je denkt dat het vakantie is. Hoewel in Nederland de dag alweer bijna voorbij was, aangezien het ondertussen 11 uur tijdsverschil was, moest mijn dag nog beginnen. En het was maandag, dat betekende dat in allebei mijn woonplaatsen iedereen op school was, in Nederland, maar ook in Amerika. Want ik mag dan misschien op vakantie zijn, maar dat betekent niet dat ik officieel vakantie heb!
Om half 9 zaten we in de bus, klaar voor onze eerste 'bus'-dag, klaar om de andere kant van Hawaii te ontdekken. Onze eerste stop was al vrij snel; Capital Building. Na wat geschiedenis, bewonderingen, en veel foto's, reden we verder om vervolgens te stoppen op een ananas plantage. Ze hadden de beste, verse pineapple whip en verse koksnoten, dus na dat allebei geproefd te hebben en ons buikje te hebben gevuld met dat, reden we verder naar een klein dorpje. De 2 uur vrije tijd waren snel om, aangezien er een heel popular burger-restaurant zat, wat iedereen moest proberen. Bedenk dat we met 95 exchange students waren, en zeker 80% was daar, het was een klein dorpje, dus een klein restaurant, wat betekende dat we niet eens met zijn alle erin paste, haha.
De volgende stop was Northshore, we stopte bij een aantal wereldberoemde stranden, vooral voor surfevenementen, om daarna door te gaan naar de Polynesian Culture Center. Ontzettend veel culturele dingen gedaan, gave shows gezien, 'tattoos' gezet, en hula danslessen gehad, sloten we de avond af met een heerlijke dinner en een onwijs toffe show, zonder dat ze echt praatte!

Dinsdag zaten we weer in de bus, maar niet voor de hele dag na een prachtige uitzichtpunt bezocht te hebben, was het weer tijd voor starbucks en ook om boodschappen te doen. Boodschappen voor een heerlijke picknick op Kailua Beach, dat is in de top 5 van mooiste stranden van de wereld! Waar ik dan ook de ultieme hawaii foto heb genomen met koksnoot bikini en bloemenrokje!
Maar dat was niet alles, om de dag af te sluiten gingen we naar het Hard Rock Café van Honolulu! Gevuld met heerlijk eten was het tijd om te shoppen!

Woensdag was een sportieve dag! Tijd voor een hike, op naar de top van Diamond Head. Ik moet toegeven dat de tocht naar Diamond Head, de wandeling voordat we pas bij de berg waren, veel zwaarder was. Het kwam misschien ook wel omdat het 33 graden was, en je denkt misschien lekker, is het ook, maar in Hawaii is er een ontzettende sterke zon. En met sterk, bedoel ik sterk. Ik heb nog nooit zoveel zonnebrand gebruikt. Ik wist niet dat er 110 was, maar dat was er. Ik gebruikte 50, ruim 5 keer per dag, voor de hele week. Maar zwemmend in mijn kleren aankomen bij de top was het allemaal waard. Uitkijkend over de blauwe zee, honolulu en het prachtige land, alle google plaatjes blijken niet gefotoshopt te zijn!
Na een pauze onderaan de berg, liepen we verder, gelukkig tegen een bus aan, die ons naar het hotel bracht. De zee en het zwembad hebben nog nooit zo lekker aangevoeld! Daar heb ik me de hele middag vermaakt. Al, hadden Sofie en ik lekker in een oud rock&roll restaurant gelunched, vol met foto's van de meeste beroemde artiesten, beelden, platen, alles, het was ontzettend gaaf. Het eten maakte ons daarin tegen aan het huilen, letterlijk. Niet omdat het zo slecht was, maar de 'hot wings', waren heeel 'hot'. Zowel warm, als spicy, na een bijt stonden de tranen in onze beide ogen..
Na een rustige middag verder, namen we 's avonds de bus naar een van de grootste open-air malls, met ontzettende duren namen om daar te shoppen nadat we hadden gegeten bij Bubba Gump, wat was weer een droom die werkelijkheid werd.

Donderdag was weer een busdag. We hebben zowel Pearl Harbor als USS Arizona National Monument bezocht. We hebben niet alleen een rondleiding gehad op de boot, geschiedenisverhalen gehoord, filmpjes gezien, met de boot naar het monument geweest, maar zelfs vrijwillegerswerk gedaan; helpen de boot schoonmaken. Dit was een ontzettend indrukwekkende dag, de lunch trouwens ook, maar als ik moest kiezen wat het meest indrukwekkende was? FIETSEN! Sofie en ik hadden samen fietsen gehuurd. Na 7 maanden zaten we weer op de fiets. En waar? In hawaii, genietend van de stranden en de zonsondergang met onze helm op en starbucks in de hand, een ander deel van de stad zien, terwijl we ons leven riskeerde. Er zijn niet zulke mooie fietspadden als bij ons of echte regels, maar heel veel eenrichtingswegen, wat heeft gezorgd voor een veel gelach!

Ondertussen was het alweer vrijdag, de tijd vloog. Hoe kan je die beter besteden dan op een van de mooiste plekken van de wereld? Hanauma Bay! De hele dag op het strand, nog even genieten van de laatste zon voordat we terug gaan naar de kou, lekker snorkelen en genieten van de mooie vissen! Om vervolgens ons te verkleden in Hawaiian kleding om naar Luau te gaan. Iets echt
Hawaiiaans, met allemaal activeiten, om daarna tijdens een heerlijke diner te genieten van een show vol met zang, dans, en vuurspuwers.

Rond een uur of 10 zaten we in de bus. Niet op weg naar een leuk uitstapje, maar op weg naar het vliegtuig.. Van Seattle, waren we heerlijk hebben gegeten bij de Seattle Seahawks om vervolgens door te vliegen naar Boston, waar we om half 7 landden. Terug in de kou. Terug naar Hollis, om een lekkere douche te nemen, om vervolgens naar een siroopmaker te gaan en daar een tour te nemen hoe ze de echte verse stroop maken, om 's middags Boston zelf in te gaan. Het oude gemeentehuis te bezoeken, naar het uizichtspunt te gaan, en de dag af te sluiten bij een heerlijk visrestaurant, om vervolgens in een vertraagd vliegtuig te behandelen die zorgt dat ik naar 3.5 uur mijn gastmoeder weer in mijn arme sloeg.

Die had ik wel gemist moest ik zeggen. En hun mij ook, tussen door kreeg ik berichtjes dat ze me miste, dat de kat alleen maar op mijn bed sliep, en dat het langzaam opwarmde met foto's. Ontzettend lief.
Na alle verhalen ging ik thuis meteen door naar bed, ofja, nadat we mijn voet hadden behandeld, aangezien ik door het surfen een goede blaar op het midden van mijn voet had gekregen die was gaan ontsteken.
De wekker was gezet, maar geholpen heeft het niet. Mijn moeder hier liet me al even uitslapen en kwam om 10 uur heel voorzichtig dat het misschien verstandig was om me klaar te maken, want ik had al 7 dagen school gemist. En ineens, ineens was het 3 uur, of te wel school was uit, dus geen school meer voor mij. Blijkbaar had deze ontzettende gave week me goed uitgeput..

Ik weet dat deze blog een beetje laat is. Het is ondertussen 1.5 maand geleden, maar ik ben er eindelijk tijd voor gaan maken. Ik hoop snel een nieuwe blog te uploaden over de laatste 3 maanden, omdat hawaii niet het enige is wat ik heb gedaan natuurlijk!
Geniet van jullie meivakantie! Bijgaand wat foto's zodat je kan doen alsof je heel ver in de zon zit, te genieten van een van de mooiste plekjes op de wereld!
Dikke knuffel vanuit de lichtelijk sneeuw...