My First month, only 9 months left..

Hoe moet ik nou een blog interessant gaan schrijven? Zal ik dat nou nu wel doen? Zullen mensen dat echt lezen of ga ik voor jan met de korte achternaam schrijven? Hoe bouw ik het op? Hoe begin ik leuk dat ik mensen een beetje prikkel om verder te lezen? En hoe hou ik het niet te langdradig? Wat willen ze weten, wat moet ik ze vertellen? Ik bedoel, het is ook maar gewoon mijn leven en alle daagse dingen?

Dat is wat me 10 maanden, (ONDERANDERE), bezig hield. Speurend naar verhalen van andere, om wat over hun leven in Amerika te weten te komen, ideeën op te doen en een beetje te leren hoe ik moet schrijven, moet ik eerlijk toegeven, iedere keer na de eerste 3 zinnen haakte ik af. Het las niet lekker, veelste veel en toen en daarbij was het zolang dat ik er al geen zin meer had. Proberen mijn blogs kort te houden had ik dus als tip opgevat, nou, ik merk dat dat me toch niet zo lekker afgaat. Het spijt me, jongens, weer 5 minuten van jullie leventje, die al veelste kort is, verspild. Maar wat een eer dat jullie het dan toch even lezen, en sommige, soms een reactie plaatsen! Want, ik moet toch zeggen, dat ik wel den hele grote lach op me gezicht kreeg toen ik vandaag zag dat ik met mijn vorige blog over de 2000 'bezoekers' ben gegaan. Nu hoop ik niet, dat iemand mijn blijheid sappoteert, en me zo erg mist, dat ie het 5x per dag leest..
Maar daar gaan we maar niet van uit, en anders, het geeft toch een lekker gevoel, dat ik niet voor jan met de korte achternaam schrijf.
Maar nu, we zijn een maand verder, ik hoor jullie denken; 'een maand pas, het voelt als 9 maanden.', terwijl mijn gedachtes zeggen: 'een maand al, het voelt als een week.' zijn we toch al heel wat blogs verder, en heel war bezoekers, waar ik uit kan opmaken, en de lieve reacties, dat ik toch niet zo slecht schrijf. Weer een zorg minder, al moet ik het nog interessant gaan houden.

Het voelt als de dag van gisteren, dat ik met jullie allemaal mijn laatste dinged deed, met z'n alle eten mijn laatste avond, kletsen en lachen, maar toch ook best veel tranen.. Mijn lieve vrienden, die om half 4 op de stoep stonden of vanaf pukkelpop belden, en vervolgens tegen mijn broertje, zusje, mama en Eline op schiphol, beginnend aan het avontuur, om te zeggen: 'tot volgend jaar!', wat klonk dat ver.
Ik herinner me de dag in details, gelukkig, want wat heb ik er prachtige herinneringen aan! Samen eten, iedereen gedag zeggen en voor de laatste keer knuffelen, Stijn die 's ochtends mijn hele koffer over hoop haalde, om de helft eruit te gooien, mama die hem de hemel in prees, want tja, ik ben een echt meisje, dus ales was maal 3 mee, maar met wat jongens inzicht was de helft eruit, en kon ik hem 's avonds stiekem nog even vullen met de lieve cadeautjes, kaarten en toch nog wat kleine dingetjes om hem vervolgens te sluiten, en er in New York nog zo'n 7 kilo bij de pleuren, maar vooral gewoon het samen zijn, voor het laatst in een jaar. Daar heb ik heel erg van genoten en ben ik jullie onwijs dankbaar voor.

Maar wat ben ik ook alle mensen dankbaar die ik toch nu toe al heb ontmoet vanaf het vliegveld tot school, iedereen. Ik ben er pas een maand, maar met alles wat ik heb meegemaakt, lijkt het zoveel langer. Beginnend bij een vertraagde reis naar New York, maar al vriendschap gesloten met de andere 8 nederlanders, om het in New York met mensne van over de hele wereld uit de bereiden, van Finland tot Zweden, van Nieuw Zeeland tot Italië en weer terug.
Na een week vol lachen, gek doen, vriendschappen opbouwen, shoppen op broadway, ogen uitkijken bij Spider man, dansen op Times Square, beroemd voelen in de limo door New York, amerikaanse sporten beoefenen, maar vooral gewoon een oneglofelijk te gekke week te beleven, vielen er het vliegveld toch weer tranen.. Maar, afscheid nemen bestaat niet!
Na New York , na een vreselijke reis te hebben naar mijn gastgezin met een noodstop er tussendoor, kwam ik eindelijk, vol met spanningen en zenuwen aan in Rochester, waar mijn gastgezin me opwachten. En alles begon te rollen..
Van de State Fair tot het fast-food, van de opa en oma ontmoeten tot de andere exchanges students ontmoeten, van de mall tot het ziekenhuis, van me opgeven voor klassen op school tot me opgeven voor de dansklassen en van lachen tot tranen, deze 3 maanden bevat het allemaal. En niemand kan dit me meer afnemen.

Ze zijn mijn gastgezin nu niet meer, maar mijn gezin.

Zo heb ik dit weekend toch ook weer nieuwe herinneringen opgedaan, het begon al vrijdag.
Vrijdag toch maar naar school gegaan, beginnend weer met het volkslied, die ik echt eens moet gaan leren, liep de dag niet helemaal lekker, maar met een break bij de verpleegkundige, hebben we de dag kunnen volhouden. Die herinneringen heb ik toch echt opgedaan bij de verpleegkundige, ik kwam netjes bij het kantoor om te melden dat ik niet lekker was, in plaats van dat ze bij ons ongeveer meteen je ouders bellen, word je hier op een echt dokterbed gelegd, ook met het papier, wordt het ziekenhuisgordijn gesloten en daar lig je dan. Tussendoor wat crackers en water gekregen, maar voor de rest lijkt het of je in het ziekenhuis bent, wel met, natuurlijk, een amerikaanse vlag hangend. Ik vond het maar een beetje apart.
Eergisteren, gelukkige ik, heb ik de mall of america weer mogen bezoeken, en het wordt nog beter, in de herst (oktober/november) komt er een nieuwe uggsstore en victoria's secret, dus dit was niet de laatste keer dat we er waren. Na mijn ogen weer hebben uitgekeken, hebben we daarna bij een echt amerikaanse restaurant gegeten, nou, een kindermenu kan je hier dus ook niet bestellen met mijn leeftijd, de blik die je dan krijgt toegeworpen..
Maar, kleine Lone is een kleine eter, dus de blik proberen te negeren en toch maar friet en pizza bestelt, het kindermenu voor de kinderen die niet kunnen kiezen denk ik.
Nou, het was geen kindermenu, met 4 stukken pizza, ongeveer een halve en een half bord friet, heb ik toch maar 2 stukken pizza, op amerikaanse wijze, met een mooie bak mee naar huis gegeten, zodat broertjelief het vanmorgen lekker als ontbijt kon teen. BAH!
Maar dat waren nog niet alle nieuwigheden, vandaag na al het huiswerk, heb ik voor het eerst de kerk bezocht. Het is niet zoals wij kennen, moet ik zeggen dat het nu aan gewerkt wordt, maar vanaf volgende maand bevat het air hockey tafels, tafelvoetbaltafels etc..
Niet dat ik vandaag naar de kerk ging voor de dienst, nee, in tegendeel, we hadden een 'uitstapje', samen met een groep moesten we opdrachten uitvoeren, als dansen met een vreemde, ABC-lied zingen terwijl we door de draaideuren lopen, een mannequin knuffelen, een jongen een makeover geven bij de macy's, hoe gek je het maar kan verzinenn, maar je kan je voorstellen hoeveel je dan kan lachen. Helaas 5e van de 12 geëindigd, maar ik had een leuke middag met nieuwe herinneringen en weer wat nieuwe contacten, om dat erna af te sluiten met een dinner met z'n alle, en daar gaat het allemaal om.
Langzaam gaat alles rollen!

Met mijn gezondheid gaat het stukken beter, wat je van hier boven waarschijnlijk wel kan opmaken. Op een hoestje en gesnotter na, zijn we weer zo goed als de ouse, gezonde Lone. Dus vanaf morgen, gaan we weer lekker fris en fruitig naar school, althans dat was de planning, tot ik de tijd nu zie..

Ik sluit het af voor vandaag, want ik wou het 'kort' houden!
Sommige worden nu wakker, andere over een uurtje, met geluk misschien 2, nou lieverds, goeiemorgen, ik ga mijn ogen pas sluiten, want de wekker gaat, voor het eerst om 5.48 (ja, die 2 minuten maakt het verschil), bijna dus. Nadat ik bij ben gekomen van mijn hartverzakking, die ik zojuist opliep, ik dacht ik probeer Facebook voor de verandering te koppelen, ik was dus mooi alles kwijt. Gelukkig, technische ik, heb het allemaal weer terug kunnen terug brengen, ik dacht even dat ik opnieuw kon beginnen.

Maar geluk bij een ongeluk, ik ben iets vergeten te vertellen.
Ik ben hier nu een maand, en ik voel me lekker thuis, ik was alleen thuis even vanmorgen, dus na de douche loop ik lekker naar mijn kamer, je kent het wel, zo'n lekker thuis gevoel had ik even. Totdat ik uit mijn inloopkast liep, met de uitgekozen kleren in mijn hand, naar links keek, en bedacht dat ik vanmorgen de gordijnen had geopend, is dat nog niet zp erg, maar helaas mocht ik toen oog in oog staan met mijn overbuurman, althans op die plek stond 'ie. Leuke eerste ontmoeting, fijne kennismaking, die nooit vergeten zal worden.
Dit heeft me toch aan het denken gezegd na van de ergste shock bijgekomen te zijn, met mijn knalrode hoofd, en ik heb besloten, zo maar niet meer rond te lopen. Maarmaarmaar, als het goed is, met een beetje geluk, hebben mijn kleren me toch weer gered, en hingen die voor mijn edele delen.
Na een week ongeluk te hebben met ziek zijn, was het vandaag toch bij me. Gelukkig. Eindelijk!

Maar jongens, Een hele fijne, aangeklede maandag iedereen!
Ik ga dromenland maar weer 'ns bezoeken!