Ruim 3 maandjes!

Ik voel van iedereen een rust van zijn schouders afgaan, iedereen haalt weer opgelucht adem, iedereen die de mail opent en weet dat er een nieuwe blog is hoor ik denken; 'eindelijk een berichtje uit Amerika'. Ze leeft nog. Maar jongens, alvast voor de toekomst, want dit zal niet de laatste keer zijn; geen bericht is goed bericht toch?

ik zit aan de keukentafel bij Alyssa (Aly), een vriendin, die bij mij in het dansteam zit, maar sinds het nieuwe quarter ook bij mij in de les. Samen een project, bij Creative Foods, over koken, over wat je nodig hebt, gebruikt, en de verschillende manieren van koken, daar gaat onze informatieve video over. Die voorbereidingen voor de toekomst gaan ook door in het 2e quarter. Maar nu ik hier zat, na onze eerste deel te hebben gedaan, na weer een een danstraining van 3.5 uur, en te horen hebben gekregen dat ik nog anderhalf uur moet wachten op mijn rit naar huis, bedacht ik me dat ik al een hele tijd niet meer had geblogd had, dus waarom schrijf ik het niet nu? Nu ik eindelijk tijd hebben? Dat dacht ik dus ook, na 2 weken wachten komt er weer een verhaaltje uit het leven van Lone aan.

Goh, 2 weken geleden alweer, het is een beetje in mijn geheugen graven wat er allemaal wel niet is gebeurd, er gebeurt hier zoveel dat het lijkt alsof er 6 maanden voorbij zijn, maar aan de andere kant gaat het allemaal zo snel, dat het lijkt alsof we over 3 dagen praten.

De laatste keer dat ik schreef, had ik nog mijn prachtige baby, en hoewel ik heel erg dacht na 2 rustige nachten, een vreselijke nacht te hebben, huilde het slechts een keer om 1 uur, en daarna is 'ie niet meer tot leven gekomen.
Vol vreugde, blijheid en geluk, stopte ik voor het laatste mijn baby in de auto, vast in de gordel, voor zijn laatste reisje naar school. Met een grote lach stond ik dan ook het 2e uur, child development, te vertellen dat mijn baby niet erg was, en maar 1 tot 3 keer per nacht wakker maakte, en een ritme aan, die blikken van de andere meiden, waarvan de baby iedere nacht 7 tot 9 keer wakker werd, zal ik nooit vergeten, wat, gemeen genoeg, mijn lach ook wel een beetje groter maakten. 'Karma' was het juiste woord voor dit, zij pikte mijn zwarte baby, waarvan ik vanaf het begin zei dat ik die wou, dus zij zal het zwaar krijgen dacht karma. Tja.... Don't mess with an European!

Hoewel ik de hele week nog wel moe was, van het toch niet helemaal lekker doorslapen van de baby, hadden we genoeg energie, ondanks al het dansen, en daarbij was dansen niet het enige wat we deze week mochten doen als bewegingen, we zijn ondertussen ook begonnen met volleyballen, Volleyballen met de kerk, allemaal meiden/vrouwen inclusief mijn gastmoeder, wedstrijden op donderdagavond en op zondag een training. Die beweging zit hier wel goed, om de laatste week van het eerste quarter te knallen. Mijn eerste 'final' gehad, ooit in mijn leven, van Ecology, en er moet natuurlijk een verschil zijn tussen de Nederlandse en de Amerikaanse examens! Dus wat dacht je van een examen met een boek erbij, je aantekeningen, zacht muziek op, 2 dagen lang, alleen maar meerkeuze, pauzes tussendoor om even te lopen, en verrassing van de docent die uiteenliepen van 'een minuut overleggen met je buurman' tot antwoorden van vragen. Ja, zon zwaar leven is het hier niet door, die Amerikanen hebben het allemaal niet zo zwaar!
Na een 'zware' laatste week, waarin we onze prachtige *kuchkuch* schoolfoto hebben mogen onvangen, nouja, week was het ook niet, want vrijdag waren we vrij, om bij te komen van het quarter, het quarter die we hebben afgesloten met een A, A, A-, A- en 'slechts' een B . Daar was ik toch best wel trots op, ik bedoel dat is te vergelijken met een cijfer tussen de 8 en de 10! En om je te motiveren, leveren die cijfers niet alleen een mooi rapport op en een trots gevoel, maar ik ben ook een officieel '2 sterren'-kind, wat inhoudt dat je eerder weg mag van je lessen, en sommige pauzes bijvoorbeeld gratis ijs krijgt!

Hoewel we nu life, ecology en child development hebben afgesloten, wat we hebben ingewisseld voor Creative Foods, history en personal finance, hebben we nog steeds koor en Engels, want dat duurt 1 semester, oftewel, 2 quarters.
Al die namen en dingen is toch weer wennen hoor, rare Amerikanen. Van de euro al naar de dollar in het dagelijks leven, maar ook in personal finance, mag ik bij Creative Foods alles in ounces, pounds, fluid ounces, teaspoons etc. leren.
Ach, dat maakt school toch een stuk uitdagender. Als ik eerlijk ben is het dat niet altijd zo.
Opzich wel fijn, want dan stress ik hem weer voor een toets, bijvoorbeeld vandaag voor geschiedenis, om vervolgens de toets voor me neus te krijgen, met bijna allemaal meerkeuze vragen, waarvan vaak als je logisch nadenkt 3 van de 4 antwoorden gewoon afvallen, wordt misschien geschiedenis ooit nog een goed vak van me.
Daarover gesproken, een A- was mijn cijfer voor Engels dit quarter, een 8/9, toch leuk, hoe ik dan altijd tussen de 4 en de 6 hebben gestaan in Nederland, en dat terwijl ik hier teksten lang schrijven, boeken lees, en een stuk moeilijkere woorden krijg. Maar Engels blijft door al het lezen en schrijven altijd toch een uitdaging, maar wel een leuke uitdaging, ik schrijf nu aan een artikel, over zwarte piet, om toch een beetje in de Nederlandse stemming te blijven, want zelfs hier staat het in de krant, jongens! Hoewel ik al 4 pagina's heb geschreven, wordt dat denk ik van de week nog wel verdubbeld, en dat allemaal in het Engels! Vergis je niet!

Ik vind het Amerikaanse schoolsysteem eigenlijk wel lekker werken, na een lang weekend die werd gevuld met Skype met mijn lieve opa en oma, dansen, shoppen (of course), relaxen, en eten, denk aan friet met bacon en kaas, waren we toch niet helemaal klaar voor een nieuw quarter bedacht mijn lichaam. Alles wat erin ging, kwam er ook weer uit, is een korte samenvatting. Een lekker gevoel was wat anders, vooral als begin van een nieuw quarter, dus nieuwe lessen en hele nieuwe klassen. Na 2 dagen tot aan nu, wat ondertussen alweer 2 weken is, zijn we weer elke dag netjes naar school gegaan, om vervolgens natuurlijk weer een 3/3.5 uur lange danstraining te hebben, en als we dan eindelijk rond een uur of 7 thuis zijn, is het eten, douchen, huiswerk maken en dan eindelijk je bed in, wat altijd later is dan ik eigelijk wil, en dus een korte nacht dan ik eigelijk nodig heb.

Ondertussen schrijf ik al zo'n 10 dagen aan deze blog, ik weet het jongens dat is best erg. Het waren nog 2 maanden geleden, wat nou is verdubbeld zo ongeveer. Elke keer probeerde ik kleine stukjes te schrijven, in de les, in de auto opweg naar huis of school, of als ik gewoon even 5 minuten zat te wachten ergens, en uiteindelijk gaan we er komen..

Ik kan na 2 weken dit quarter te hebben gevolgd, eigelijk mijn vorige quarter niet meer voorstellen, we zijn er nu aangewend. En dat niet alleen, het eerste quarter vooral de eerste weken, was alles zo nieuw, en nu is dat er eigelijk een beetje vanaf, en dat valt te merken ook. Steeds meer contacten, een ritme, gezelligheid en alles wat erbij komt kijken als je je plaatsje ergens vindt, op school en met dansen, in het dansteam en in het dorp. In het dorp zijn we druk bezig met onze eerste dans voor het optreden in mei, terwijl we in het dansteam op school ondertussen ons eerste optreden en ons eerste competitie al hebben gehad, met een prachtige eerste plaats zelfs, en dat niet alleen, bij een competitie hoort een locker sign en een dress-up day op school de dag van te voren, zodat dat ze kunnen zien dat we een competitie hebben!
Het optreden was slechts voor de ouders, zaterdag 16 november, na een ochtend training van 3 uurtjes in onze echte 'byron dance team'-traingspakkie. Afgelopen weekend begon het seizoen echt, met de competitie, en wat een geluk, we hoefde er 'slechts' om 8.45 te zijn, om ons op te warmen, klaar te maken qua make-up, haar en kostuums, en denk niet als je dit leest dat is een uurtje, nee, daar waren we 3 uren mee bezig, om daarna voor 5 minuten te stralen, en de andere dansen te kijken. Deze 'korte' competitie kosten ons slechts 6 uurtjes, dus de rest van de middag werd ingevuld met team binding, ofwel eten en films kijken, en dan nog meer eten, bij de 'bears' in byron met het hele team, al met al, was ik was rond een uur of 8 thuis, die dus ook meteen werd beëindigd in bed nadat ik mijn haren had verlost van de strakke 'bon' in een haarnet en kilo's haarlak, want energie zuipt het wel. Daarbij was het misschien ook niet zo slim om de avond ervoor, bij een andere exchange student in mijn organisatie, een spaans meisje, de avond door te brengen, met eten, just dancen (Ja vriendjes en vriendinnetjes, ik train voor volgend jaar als ik terugkom, dus ben niet bang dat ik ineens verslechter) en een film kijken, de film; the hungergames, die helaas pas afgelopen rond een uur of half 12.. Maar!! Nu kan ik eindelijk meepraten met mijn dansteam, die het natuurlijk allemaal al had gezien, en sommige vol spanning naar de premiere gingen de avond ervoor, na de team dinner op de donderdagavond.
Slapen zat er de afgelopen week niet echt in, thuis eten ook niet trouwens, 1 keer maar, en in het weekend werd het er niet echt beter op, avondje met mijn Spaanse vriendin, de danscompetitie en hoewel we de week ervoor nog in de mall of america friet met kaas en bacon (aanrader!!) zaten te eten, was er geen rust deze zondag, weer naar Alyssa voor ons project 's ochtends tot een uur of 2, en vanaf een uur of 2 stonden we op de bowling baan, natuurlijk met van de sexy schoenen, die hebben ze in Amerika helaas ook, met de andere exchange students, te bowlen. (Duh, logisch Lone, wat doe je anders op een bowlingbaan…)
Daarom bezochten we dromenland rond een uur of 8 al zondag, een beetje bijslapen van de afgelopen drukke week, en zorgen dat we een beetje energie hadden voor deze week. Toen maandagochtend de wekker ging, leek dat al snel mislukt te zijn. Met wallen onder mijn ogen naar school, en hoewel maandag nog meeviel, was dinsdag een ramp, niet alleen mijn wallen waar verdubbeld, maar daarbij had ik ook nog 5 toetsen, en dat in 4 lesuren, een zing-test en mijn english paper, wat uiteindelijk 7 pagina's telde. Maar tochm was het wel een beetje voor het goede doel; geen huiswerk over het weekend, en terwijl mijn vrienden zitten de stressen over al hun huiswerk, kan ik nu echt even bijkomen. 5 dagen lang weekend, wat vannacht goed begon met een logeerpartij bij Alyssa, waar de tijd voorbij vloog, niet alleen de avond, maar vooral de al zo korte nacht, die maar een uur leek, het slaap te kort er dus alleen maar erger op werd, want om half 8 stonden we weer langs ons bed voor een slechts 2.5 lange danstraining op onze vrije dag, in de vroege ochtend. Lekker ons lichaampje weer opstrekken en conditie, konden we niet beter belonen dan met een middagje shoppen, en lekker lunchen met starbucks!

Tja.. Ik denk dat ik zo wel mijn 4 weken heb beschreven, eindelijk na 2 weken heb ik mijn blog kunnen eindigen, terwijl ik hier om de 30 seconde zit te gapen op de bank, zo lekker mijn bedje in duiken, mijn warme bedje, wat een steeds betere vriend wordt, de temperaturen zijn inmiddels gedaald naar -16, niet elke dag gelukkig, maar zo'n -8 haalt het iedere dag wel. Wat niet alleen kou betekent, maar toen ik vrijdag wakker werd hadden we een witte ochtend, wat er nog steeds deels ligt. De ochtend kon niet erger beginnen dacht ik, ik heb toch altijd als ik dan zo'n pak sneeuw zie, het idee om lekker mijn warme bed in te kruipen en daar de dag door te brengen, maar toen ik de deur opende, zag ik een pakketje staan, wat gevuld bleek te zijn met pepernoten, sinterklaaslolly's, stroopwafels, sinterklaastekening, chocoladeletter en een hele lieve kaart van Opa en Oma, dat maakte mijn dag, dat gaf me een lach op mijn gezicht voor de rest van de dag! Hoewel het eigelijk niet zo lekker samengaat met mijn gezonde levensstijl die ik de laatste 2 weken hebben opgebouwd, geen ongezonde snacks meer, maar 4 'gezondere versie van oreo'-koekjes per dag, en voor de rest gezond eten en als snacks rauwe groente en fruit, maar dat maakt niet meer uit, want ik heb morgen mijn eerste thanksgiving, en als ik iedereen mag geloven is dat een groot eetfestijn, en ik betwijfel of dat eten gezond is…

Over thanksgiving gesproken, thanks-giving letterlijk vertaalt als 'bedankt geven', vind ik nu wel een goed moment. Ik wil tegen iedere lezer, vooral familie en vrienden, zeggen dat ik jullie enorm dankbaar ben, alleen dat je dit al leest, geeft me een ontzettend warm, en goed gevoel, dat ik niet voor niks schrijf, en dat je interesse hebt in mijn avonturen, dat niet alleen, de meeste van jullie, wil ik ontzettend bedanken voor al jullie steun en support, niet alleen dit jaar, deze ondertussen al ruim 3 maanden in Amerika, maar ook alle voorgaande jaren, in niet alleen goede maar ook de slechtere tijden, die jullie eigelijk toch altijd weer zo mooi maakte als het kon, zonder jullie was ik hier nu niet, in Amerika waarschijnlijk niet, maar ook niet als persoon, en ik ben nu heel ver weg, maar jullie zijn zo dichtbij me in mijn hart, beetje cliché is dat misschien, maar ik kan het jullie niet anders zeggen, jullie zijn, één voor één, allemaal prachtige mensen, en ik ben ontzettend dankbaar dat ik jullie heb mogen leren kennen! Ik kan niet omschrijven wat het met me doet, om te zien dat ik 130 lezers heb op een blogje, reacties heb, of een klein berichtje om te vragen hoe het met me gaat, of als ik jullie verhalen lees in mijn fotoalbum of alle foto's zie, het geeft me een enorm goede boost, en kracht. Dankjewel jongens, Dankjewel voor alles!

Ik hou van jullie,
Dikke dankjewel-kus!