Ziek, Ziek, Ziek, We worden er Ziek van!

Terwijl de temperaturen buiten langzaam dalen, stijgen mijn lichaamstemperaturen.

Na 5 dagen liggend in mijn bed, maandag een doktersbezoek en nog erg positief, zakte vanochtend toch een beetje de moed in de sloffen (schoenen dragen we niet meer, lekkere warme sloffen alleen.).

Iedere ochtend, om 5.46, gaat toch weer de wekker, hopen dat het slapen goed heeft gedaan en de douche daarna ineens het medicijn is.. Helaas, is het geluk nog niet met me geweest.
Toen ik vanochtend na het douchen, dizzy werd en mijn yoghurtje niet wegkreeg door de enorme buikkrampen, en ook al sliepen we nog half, hadden we door dat dit niet helemaal lekker was. Om kwart voor zeven 's ochtends hebben we toch maar even de dokter geraadpleegd.
De antibiotica waar ik maandag mee begon, was ik al snel weer vanaf, dinsdag al, niet omdat het medicijn wonderen deed. Ja, hij deed wel wonderen, op mijn buik, die enorm begon te leven ineens, maar hij deed niet waarvoor hij werd geslikt.
Nadat ik stopte met de antibiotica werd het niet bepaald beter en het hoesten kwam zelfs terug..
Vanochtend, op aanraden van de dokter, naar de emergency gegaan, wat werd vervolgd met een hele ochtend in het ziekenhuis.
Een ochtend in mijn trui, lange broek en uggs onder een dekentje, waar ik ook zat, terwijl ieder ander in een korte broek met shirtje liep, was het een ochtend vol met wachten, pijn en onderzoeken, onderzoeken van foto's tot mijn longen tot het geliefde bloed prikken.
Het begon al toen ik mocht vertellen bij de emergency wat er was, beginnend, natuurlijk, met wegen en meten. Ik vind dat wegen altijd, het moment van de waarheid, ik zie er met mijn puberale vrouwelijkheid toch altijd erg tegen op. Maar ja, toch stapte we er maar op na alle kilo's fastfood, dit had ik niet willen missen. De weegschaal was vandaag mijn beste vriend, ik was ondanks de amerikaanse levensstijl, afgevallen! Jaja jongens, niks Lone wordt dikker! Pizzaparytime, als ik me weer goed voel!
Na zo'n 3/4 uur kwam nog meer goed nieuws; ik ben 'gezond', ofja, het is gewoon iets van een griepje. Dus ondanks alle rare kwalen die mijn lichaampje vertoont, heb ik niks ergs.
Daarbij, heb ik nu ook nog wat leuke souvenirs meegekregen. Ik heb weer wat leuke, nieuwe armbandjes gespaard, wat papieren en het beste van alles, mijn nieuwe pyjama. (Kijk maar naar de foto, ik denk dat iedereen zo wel eentje wilt, erg geliefd bij de mannen.)

Ach, nu we weten dat het niks ergs is, is het alleen nog een kwestie van uitzieken. Langzaam gaat er al iets meer eten in en wordt het hoesten minder,
En misschien dat morgen school dan ook wel weer lukt, dat het gelukkig misschien wel met me is, want we hebben ondertussen bijna de hele week gemist, inclusief de schoolfoto.. Nog even mijn 8e filmpje afkijken in deze 5 dagen, en dan duiken we mijn bedje weer in voor de verandering, waar ik ongeveer 20 uur van de dag doorbreng tegenwoordig.
We blijven positief ondanks alle narigheid nu, want ik heb niks ergs en als alles is verslagen door mijn sterke lichaam, kunnen we er helemaal weer tegenaan. Niks of niemand staat mijn dit jaar in de weg!

Daarbij, moet ik ook zeggen, dat ik heel liefdevol wordt opgevangen. Niet dat jullie je daar zorgen overmaken. Mijn Familie, is echt mijn familie. Ze behandelen me zo als hun eigen kind, alles werd overhoop gegooid zodat we naar het ziekenhuis kunnen, ze proberen alles om me beter te krijgen, ik word lekker dood geknuffeld, ze proberen me te laten lachen, ze voelen ze enorm lullig hierover, en zeggen zulke lieve woorden! Er word erg goed voor me gezorgd, ze brengen drinken en eten, ze kloppen, ook mn broers, heel zachtje op de deur en open m voorzichtig om te vragen hoe het met me gaat, als ze op hun werk zijn sms'en ze wel een paar keer hoe t gaat, ik krijg ineens knuffels omdat ze me beter willen, maar wat me het meeste raakte waren de woorden die ik net hoorde; 'Ik voel me erg slecht dat je je zo voelt, en ook al denk je misschien dat je niet mijn kind bent, zo voelt het wel! Ik wil echt dat je weer naar school kan, en ik wil je zoveel dingen laten zien, ik voel me *** dat dat nu niet kan. Ik maak me zorgen over je. Vooral vandaag, ik maakte me echt zorgen over je toen ik aan t werk was. *knuffel*' aldus mijn 'vader', al moet ik zeggen dat mijn 'moeder' me ook wel raakte tijdens een lange knuffel: 'Ik wil dat je beter wordt, maar ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik doe m'n best, echt. Ik wil je weer zien lachen en leuke dingen doen. Ik wil je hier houden.'
Aan liefde en aandacht kom ik dus niks te kort, precies 3 weken hier, en ik ben hun 'kind'!

Don't forget; Don't cry, but smile! Because the world is wonderful!

Lieve groetjes, want aanraken is nu niet verstandig,
van het zieke meisje.