Partytime, dacht ik zo...

Dinsdag 15 oktober 2013, een dag vol redenen voor een feestje; Er was weer een nieuwe dag, we waren weer gezond opgestaan, ik had mijn 70e paar schoenen (echte Steven Madden's(!!)), en het begin van MAE-weekend, ofwel 5 dagen vrij, maar de grootste reden was toch wel, IK BEN HIER VOOR ALWEER 2 MAANDEN! Oftwel, partytime dacht ik zo! En wat mag er niet ontbreken op een goed feestje? Of course, de politie!

Daar reden we dan na school, niet naar een feestje zoals wij het kennen; dansen, gek doen en vooral drinken, we zijn nu in Amerika dus dat gaat allemaal niet. Maar gewoon een lekker middagje met 2 vriendinnen naar de bioscoop. Heerlijk vriendinnen die hun eigen auto hebben en we dus overal alleen heen kunnen zonder te veel te bewegen. Pratend over de verschillen hier en in Nederland, over de politie hier, aangezien ik die nog amper had gezien en me afvroeg hoe streng ze nou echt was, omdat hier alcohol pas 21 is bijvoorbeeld, maar rijden wel bij 16 en sms'en en bellen aan het stuur, en over de leuke meiden dingen, lekker lachend. "Nee, de politie is er niet zoveel."
En ja hoor, nog geen kwartier later werd de politie gebeld.

Rijdend naar de bioscoop, "going in the flow" met de andere auto's voor ons, hoorde we een piep, zagen we rode remlichten, om dat te vervolgen met een knal. *SMAK* onze auto kuste met de auto voor ons. Vol van de schrik naar de vluchtstrook, met de 2 andere auto's, ja de auto voorn ons, werd van voor en achter gepakt. Heerlijk, zo'n begin van je weekend, voor het eerste rijdend bij een vriendin in de auto..
En of het niet beter kon, mocht het ook nog even vreselijk regenen, terwijl we buiten de auto moesten checken, papieren voor de verzekering in moesten vullen, en natuurlijk moesten praten met de andere en de politie. Gelukkig was ik zo slim mijn winterjas aan te hebben, ook al had ik daar 's ochtends toch een beetje spijt van, toen iedereen me aankeek in shirt met korte mouwen en zomerjasje, terwijl ik toch langzaam begon te vriezen met 3 graden.
Na alle schrik, maar even naar de Mc Donald's gereden om een happy mealtje te eten, in de coolste verpakking trouwens, een soort emmertje met als deksel een plaat voor stickers, dat hadden we wel verdiend dacht ik zo.
Om daarna maar een andere film te pakken. Graviti, want die we wouden waren we een beetje laat voor na alles.

Zoals je hier wel een beetje aan kan opmaken misschien was het geen bloedend ongeluk, en ik ben zo blij dat niemand meer achterop ons klapte. We reden niet op de snelweg, dus we reden niet te hard. 'Een geluk bij een ongeluk.'
Al met al, heeft de auto het ook aardig goed gedaan, op het naar-voren gevouwen nummerbord en de gebroken bumper na dan.

Het is vooral een hele grote schrik geweest, zoiets maak je niet elke dag mee, laat staan als je toch niet 'echt' thuis bent, in een nieuwe omgeving en met nieuwe mensen, en als 'buitenlandse' heb je ook geen streepje voor hier. Dus met mijn mondje dicht, zodat ze mijn accent niet zouden kunnen horen, zoveel mogelijk op de achterbank blijven zitten, want je kent de wet hier 'je bent schuldig tot je onschuld is bewezen.' tegenovergestelde als wij gewend zijn.
Daar zaten wel wat spanningen, maar ook dat hebben we allemaal overleefd. Alhoewel, mijn lieve vriendin bracht me netjes thuis, 20 minuutjes ongeveer, en iedere keer als we de rode remlichten zagen, schrokken we.. Ook al was de auto 20 meter verderop, maar ik neem aan dat dat ook wel overgaat, de eerste schrik zat er nog. Ik mag het ook wel hopen trouwens..
Helaas werd gaande de avond mijn hoofd steeds pijnlijker, evenals mijn neus. Waardoor ik na een half uur, van de anderhalf uur, al moest stoppen..
Jaja, zo wordt Amerika nog een echt, echt avontuur!

En wat ik al zei, dat je niet echt thuis was maakt echt niet makkelijker. Hoe moet je hier handelen? Hoe gaan ze reageren als ik vertel dat ik betrokken was bij de ongeluk? Zou ik nog wel met haar mogen rijden of met andere vrienden? Krijg ik straf? De grootste vraag; wel of niet vertellen?
Misschien denk je als je dit leest, dat je denkt van goh, tuurlijk vertel je zoiets of tuurlijk niet. Ik kan je verzekeren dat je daar heel erg overgaat twijfelen, vooral als je niet echte thuis is.
Gelukkig, heb ik in de prachtige week in New York, andere exchange studenten mogen ontmoeten, waarmee ik nog steeds contact heb, dat was een hele goede keuze. Mensen in hetzelfde schuitje, geen betere personen waar je advies van kan krijgen toch? Dus, met hun contact gezocht en overlegd, om vervolgens mijn coördinator van hier, van mijn organisatie, maar op te bellen, om met haar te overleggen.
Na een kwartier stond ze op de stoep, om het samen met mijn gastouders te vertellen, die ik ervoor uit bed mocht halen..
Die minuten tussen dat ik ze had vertelt dat mijn coördinator kwam en dat ze er echt was, 3 tot 5 minuten, waren slopend, voor beide partijen. Hun maakten zich zorgen en ik wist niet wat ik moest doen.
Maar het is er nu uit, en ja, ze schrokken, maar ze zijn blij dat het niet te ernstig was en willen de volgende keer graag ik meteen bel en het ze vertel. Ik mag hopen dat ie volgende keer niet komt..
Samen besloten dat mijn gastmoeder me 's nachts in de gaten zou houden, een paar keer kijken hoe het met me ging, terwijl ik onder mijn nieuwe, warme elektrische dekbed lag.
Maar jongens, maak je geen zorgen, ik kan jullie vertellen dat het allemaal goed gaat, op een hoofdpijntje en last van mijn nek na, blijkbaar toch iets meer een klap gemaakt dan gedacht, en mijn spier reageren natuurlijk er ook op, is er nog een klein beetje schrik over.
De grootste schrik is wel weg, het is meer het soort besef. Het ging zo snel, we reden, hoorde wat, en voordat we konden bedenken waar het geluid vandaan kwam, moest we op rem proberen te trappen, en knalde we tegen de auto voor ons, en schoten we een beetje naar voren, we praten echt over enkele seconde, te kort om meteen te realiseren hoe het precies ging. Maar op dit soort momenten snap ik waarom je een gordel moet dragen, hoe erg ze soms kunnen snijden, ik ben blij dat ik heb toch netjes droeg. Laat dit een waarschuwing voor jullie zijn, dat is het voor mijn in iedergeval!
Vorige week nog een bijna ongeluk en nu een echte.

Ach, bekijk het positief, door het dagje in bed, om mijn nek en hoofd een beetje rust te geven, konden we wel bijpraten met wat mensen in mijn warme bedje, dus heerlijk gekletst met Mama, Zico en Fenne, en zijn we ook weer wat bijgekomen van het slaap tekort.
Heerlijk zo'n lang weekend! Geen week zoals wij normaal, dat kennen ze niet, alles is een dag of een paar dagen, maar nooit vol, ach elke extra dag om uit te slapen, maakt me gelukkig.

Tja en die 2 dagen school.. Dat was vrij weinig, verder gewerkt aan projecten vooral en een film gekeken, iedereen eten en drinken van thuis mee, en niet een klein beetje, hallo zeg, om vervolgens alles er weer uit te kotsen, toen we de heerlijke groei, inclusief geboorte van een baby mochten 'bewonderen'. En nee niet een persende moeder en dan het beeld van een babytje. Nee, stel je voor, Amerika moet altijd een beetje anders he! Daar bedoel ik mee, heerlijk eerste een persende vrouw, om vervolgens de camera te hebben gericht op haar harige (!!) vrouwelijke geslachtsdeel, waar we langzaam de baby uitzagen komen. Niet lekker, vooral niet na je vol te hebben gevreten, op een vroege maandag morgen. Mijn dag kon niet beter beginnen maaroke..

Ik heb toenet trouwens fantastisch nieuws mogen ontvangen, het is midden oktober, en wat verwachten wij aankomende zaterdag? Sneeuw! Jeeeej *kuchkuch*, dit gaat een lange winter worden. Ik hoop dat de amerikaanse weermensen net zo slecht in voorspellen zijn als de Nederlandse, nu mogen ze het, heel graag zelfs! Als het nu al begint, wat betekent dat voor december/januari?
Misschien kan ik nu ook begrijpen dat het dit jaar begin MEI nog sneeuwde..
Nou, ik hoop dat ons hotel een beetje goed is verwarmd, en ik pak al mijn warme kleren in, voor een weekend naar Grand Rapids, Dultuh and Lake Itasca.
Morgen eerst nog maar even mijn nek en hoofd een dagje rust geven, want er komt ook nog een verkoudheidje aan!

Oh en by the way, de film was wel erg leuk! En gratis, handig een vriendin die bij de bioscoop werkt!
En voor de geïnteresseerde, misschien vragen jullie je dat wel af, oe zit het nou met een eventueel liefdesleven?
Ik moet zeggen dat ik er niet zo mee bezig ben, bedoel we zien allemaal wel hoe het loopt, maar het lijkt of sommige er anders overdenken.. En ik snap meteen weer waarom praten in het echt beter is, door gezichtuitdrukkingen en dat soort dingen.
Pratende met een jongen van school op Facebook, kwamen we op de schoolsporten en ik vertelde over dat Nederland dat niet echt kent, om erna te sturen 'We have to go to a club.', verder niet over nagedacht. Totdat ik de reactie ontving 'We should! :D'. Toen begonnen de alarmbellen te rinkelen, tja.. En nu? Was het nog maar de goeie oude tijd dat de jongens alleen meiden uitvroegen, dan was het misverstand er misschien niet geweest. Maar om nou te zeggen dat het anders was bedoeld, ach.. Dit wordt vervolgd jongens, ik ben dus nog niet klaar met blogs schrijven!

Kusjes voor jullie allemaal!